Eén traan rolt over mijn wang,
een enge gedachte maakt mij bang.
Soms heb ik spijt van de dingen,
die ik deed of zei,
nog even,
en dan is alles voorbij.
Het maakt niet uit,
het heeft geen zin,
vanaf nu slik ik mijn woorden beter in.
Ik zal voor mijn fouten boeten,
want de toekomst fluistert in mijn oor,
dat ik zonder jullie zal verder moeten.
Ik wil jullie niet laten gaan,
ik kan niet zeggen,
nu is het voorgoed gedaan,
maar die ene gedachte houdt me vast
en laat me niet meer los,
ik loop verloren in een donker bos.
Het eeuwige wachten,
duurt me te lang,
jullie moeten toch weten,
waarnaar ik verlang.
Ik ben moe,
moe van alles te verdringen,
wat overblijft zijn vage herinneringen.
moe van het zoeken,
naar de juiste weg,
die ik nooit vinden zal,
ik volg een weg,
die me leidt door een diep dal.
Er resten nog enkele woorden,
voor dat ik vertrek naar andere oorden.
Ik zal jullie missen,
vaarwel,
hopelijk zie ik jullie weer snel.



* wie dit leest,
en mij kent,
moet zich geen zorgen maken,
ik ga jullie heus niet verlaten. *