ze kon het niet temmen
Zij kon het niet temmen
het verterende vuur
verwoestte alle remmen
haar hart vervult van blinde haat
bloedde langzaam dood
grimmig stond haar gelaat
haar wit geknepen handen
verwrongen op haar schoot
haar ogen schreeuwden hoop
ze wil nog lang niet dood
geluk vermeden, moe gestreden
samen trokken wij op pad
de weg van het verleden
naar het heden en wat komt
opdat ook zij een toekomst had
het verterende vuur
verwoestte alle remmen
haar hart vervult van blinde haat
bloedde langzaam dood
grimmig stond haar gelaat
haar wit geknepen handen
verwrongen op haar schoot
haar ogen schreeuwden hoop
ze wil nog lang niet dood
geluk vermeden, moe gestreden
samen trokken wij op pad
de weg van het verleden
naar het heden en wat komt
opdat ook zij een toekomst had
Reacties op dit gedicht
| waterval: | Woensdag, augustus 14, 2002 00:51 |
| elke nieuwe dag is het begin van weer een stukje toekomst...ook voor jou.... héél mooi.... |
|
| WolfCry: | Woensdag, augustus 14, 2002 00:43 |
| Heel mooi geschreven! | |
| voske: | Woensdag, augustus 14, 2002 00:33 |
| Gevoelig en aangrijpend neergezet Wolfje. liefs,voske |
|
| Sheena: | Woensdag, augustus 14, 2002 00:26 |
| met genoegen gelezen .. einde is hoopvol .... Sheena |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Wolfje | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 14 augustus 2002 | ||
| Thema's: | ||