Een kind met pijn.
Ik was 6 jaar oud,
het leek alsof ik was getrouwd.
Getrouwd met de pijn,
de eenzaamheid,
het gevoel om altijd alleen te zijn.
Ik was klein, maar begreep het leven,
en naar mijn gevoel was het niet zo fijn.
Ik wou weglopen,
weglopen en dan hopen.
Hopen dat iemand mij zou vinden.
Iemand die zich met liefde aan mij zou binden.
Niet iemand die mij zomaar zou slaan,
als hij boos of gefrustreerd was, als ik niks had misdaan.
Soms heb ik het gevoel dat het mijn schuld was,
dat ik alles verkeerd deed,
begreip je wat ik bedoel.
Nu,
elf jaar later.
Spartel ik nog steeds in dezelfde diepe en bodemloze water.
Ik probeer niet te verdrinken,
maar het lijkt alsof iemand mij naar beneden trekt,
alsof iemand mij probeert te laten zinken.
Happen naar lucht,
de manier hoe ik elke keer,
op het nippertje de naderende dood ontvlucht.
Rijken naar het vaste land,
rijken met mijn hand.
Hopen dat ik die zal bereiken,
met al mijn kracht probeer ik die te greipen.
En nog steed hoop ik dat ik het vaste land bereik.
Dat ik met mijn voeten op de grond,
het gevoel krijg van zekerheid.
Dan is het mijn tijd om te schijnen,
schijnen zoals de zon.
En dan elke nacht verdwijnen,
Ik wou.......................?
Ik wou dat ik dat kon.
Maar dan zal ik verdwijnen in twee armen.
Armen die mij dan zullen beschermen,
zullen verwarmen.
Hopelijk zal ik dan de afschuwelijke tijd vergeten.
De tijd.
Mijn kindertijd,
waarin ik peper heb moeten eten.
Omdat ik weigerde,
omdat ik nee zei.
Hoe ik keer op keer huiverde als iemand mij raakte.
Er nooit was er iemand die over mij waakte.
Alleen de onbereikbare heilige heer.
Hoe ik hem smeekte,
elke keer weer.
En ik hem nog steeds eer,
eer voor het leven,
dat hij mij heeft geschonken,
dat hij mij heeft gegeven.
Mijn enigste troost is dat ik het zie als een les,
een les,
een moeilijke en harde les om te leren.
Zodat ik later mensen kan laten zien hoe het wel hoort,
zodat zij mij kunnen eren.
Zo zal ik zijn,
mijn meester laten zien dat ik heb geleerd.
Hij zal trots zijn,
ik zal hem trots maken,
zodat hij in de toekomst deze les weg zal laten.
Ik zal bidden dat hij deze les zal overslaan,
hij zal weten dat zijn opdracht is voldaan.
het leek alsof ik was getrouwd.
Getrouwd met de pijn,
de eenzaamheid,
het gevoel om altijd alleen te zijn.
Ik was klein, maar begreep het leven,
en naar mijn gevoel was het niet zo fijn.
Ik wou weglopen,
weglopen en dan hopen.
Hopen dat iemand mij zou vinden.
Iemand die zich met liefde aan mij zou binden.
Niet iemand die mij zomaar zou slaan,
als hij boos of gefrustreerd was, als ik niks had misdaan.
Soms heb ik het gevoel dat het mijn schuld was,
dat ik alles verkeerd deed,
begreip je wat ik bedoel.
Nu,
elf jaar later.
Spartel ik nog steeds in dezelfde diepe en bodemloze water.
Ik probeer niet te verdrinken,
maar het lijkt alsof iemand mij naar beneden trekt,
alsof iemand mij probeert te laten zinken.
Happen naar lucht,
de manier hoe ik elke keer,
op het nippertje de naderende dood ontvlucht.
Rijken naar het vaste land,
rijken met mijn hand.
Hopen dat ik die zal bereiken,
met al mijn kracht probeer ik die te greipen.
En nog steed hoop ik dat ik het vaste land bereik.
Dat ik met mijn voeten op de grond,
het gevoel krijg van zekerheid.
Dan is het mijn tijd om te schijnen,
schijnen zoals de zon.
En dan elke nacht verdwijnen,
Ik wou.......................?
Ik wou dat ik dat kon.
Maar dan zal ik verdwijnen in twee armen.
Armen die mij dan zullen beschermen,
zullen verwarmen.
Hopelijk zal ik dan de afschuwelijke tijd vergeten.
De tijd.
Mijn kindertijd,
waarin ik peper heb moeten eten.
Omdat ik weigerde,
omdat ik nee zei.
Hoe ik keer op keer huiverde als iemand mij raakte.
Er nooit was er iemand die over mij waakte.
Alleen de onbereikbare heilige heer.
Hoe ik hem smeekte,
elke keer weer.
En ik hem nog steeds eer,
eer voor het leven,
dat hij mij heeft geschonken,
dat hij mij heeft gegeven.
Mijn enigste troost is dat ik het zie als een les,
een les,
een moeilijke en harde les om te leren.
Zodat ik later mensen kan laten zien hoe het wel hoort,
zodat zij mij kunnen eren.
Zo zal ik zijn,
mijn meester laten zien dat ik heb geleerd.
Hij zal trots zijn,
ik zal hem trots maken,
zodat hij in de toekomst deze les weg zal laten.
Ik zal bidden dat hij deze les zal overslaan,
hij zal weten dat zijn opdracht is voldaan.
Reacties op dit gedicht
| carlo vaesen: | Donderdag, juli 05, 2001 21:59 |
| prachtig mooi omschreven 'k vraag ook steun van boven ook al is het soms moeilijk keep going !!!! |
|
| luvdevil: | Dinsdag, mei 01, 2001 21:31 |
| wow man! jij bent echt goed!~keep goin on wiv this!!! tis zooooo diep! ik leef met je mee :-) liefs luvdevil |
|
| kirsty: | Donderdag, maart 08, 2001 20:31 |
| ik denk dat er genoeg handen uitrijken om jou op het vasteland te trekken maar hoe hard het ook klinkt deze keer zul je er zelf op moeten komen het eenigste wat wij kunnen doen is meeleven en hopen dat je het red zo nie dan schenken wij alsnog een helpende hand groetjes kirsty en ps heeeeeeeeeeeeel veel sterkte | |
| Roos: | Zondag, januari 14, 2001 18:25 |
| Voor Sahrah... meissie: ooit voelde ik me zoals jij je voelt... Tussen de regels van je gedicht kan ik merken dat je , diep van binnen, een sterk en mooi mens bent. ! Never give up : als je het vasteland niet de rug toekeert en de andere kant opzwemt, maar het altijd in je blikveld vasthoudt, zul je er ooit komen... en wanhoop ook niet... ben zelf 20 jaar aan het zwemmen geweest, tegen de stroom in, en het is ook mij gelukt... Mail me als ik iets voor je kan betekenen... | |
| sabrina: | Dinsdag, januari 09, 2001 13:57 |
| meid!!! Ik leef ontzettend met je mee met tranen in mijn ogen las ik jou gedicht je moet echt weten hoe erg ik dit voor je vind.Heel veel Sterkte meid en ik hoop dat je hier ooit nog over heen komt.-xxx-jes Sabrina |
|
| emmeke: | Dinsdag, januari 02, 2001 23:04 |
| Sahra, lieve schat, dit is subliem dichtwerk, uit het diepst van mijn hart gun ik je dat jij dit ooit eens allemaal verwerkt krijgt !!!!!!!!!! EEN STEVIGE KNUFFEL UIT WAARDERING !!!!!!!!!! |
|
| pramodah: | Dinsdag, januari 02, 2001 19:26 |
| het is ook om stil van te worden Firebolt...de pure ellende ,en toch nog de hoop die hier uitgesproken word... | |
| Firebolt: | Dinsdag, januari 02, 2001 19:12 |
| Stil... heel stil ben ik hier van..... Ik weet echt niet wat ik moet zeggen..... |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Sahra. | 
|
|
| Gecontroleerd door: Carama | ||
| Gepubliceerd op: 02 januari 2001 | ||
| Thema's: | ||