Overdag dan haal ik het nog net, maar in die nachten dan wordt ik echt gek.
Soms hoor ik zelfs je stem, maar dan kom ik tot de bittere conclusie, het is maar een illusie!
Ik voel me nu stilletjes dieper en dieper wegzinken in dit verdriet, want jij bent er nu immers niet.
Het liefst van al zou ik nu voor een jaartje willen slapen, maar ik weet het wel ik moet nu al mijn moed bijeen rapen!
Elke nieuwe dag gewoon weer opstaan, ik zal me hier wel doorheen slaan.
En af en toe die mooie dromen, nee, die kan ik echt niet voorkomen!
Dan ben ik voor even heel dicht bij je in mijn gedachten, die dan toch de pijn weer wat verzachten.
Want elke keer mis ik je zachte stem in de morgen, je stralende glimlach, het gelukkig gevoel dat jij me elke dag bezorgde.
En dan geeft de dag mij weer het zicht, dat misschien mijn duisternis nu het begin is van het licht!
Maar nu drijven mijn gedachten in die eenzame nachten voor even weer weg, en dwalen naar jou.
Vergeet dus nooit wat ik je zeg, je weet wel hoeveel ik van je hou!
VOOR ALTIJD DIEP IN MIJN HART!