Weer ruzie in huis.
Altijd elke dag het is niet pluis.
Hij maakt haar voor alles uit.
Snap niet dat mijn moeder niet voor hem de deur sluit.
Ik kan hem niet uitstaan.
Altijd gaat ie een gevecht met me aan.
Snap niet dat ze met hem wil leven.
Hij heeft ons zoveel pijn gegeven.
Het enige wat hij kan doen is schelden en slaan.
Er komt geen einde aan.
Heeft ie dan niet genoeg klappen gehad.
Leerde hij er niet van toen hij in elkaar geslagen werd in de stad.
Maar hij doet maar, ik haal die mannen zo weer op.
Ze denken nooit aan het woordje stop.
Ik laat hem gewoon afmaken.
Het is zijn eigenschuld had ie mij en mijn moeder maar nooit aan moeten raken.
(misschien snappen jullie dit gedicht beter al je HIJ DIE MIJ EN MIJ EN MIJN MOEDER SLAAT leest.)