mijn leven
mijn leven is een hele warboel,
de mensen weten niet hoe ik me voel.
Maar ik voel me rot,
verdriet maakt me zot,
het gemis maakt me kapot.
Ik voel me nietig en klein,
konden me maar samen zijn...
Ik zal je nooit vergeten,
want ik ben door jou bezeten.
Er is één troost in m'n leven;
je hebt me zoveel moois gegeven.
Maar dat gaat niet meer,
spijtig genoeg niet,
want het lot doet of het me niet ziet.
En dat doet pijn,
want al wat ik wil is bij jou zijn...
de mensen weten niet hoe ik me voel.
Maar ik voel me rot,
verdriet maakt me zot,
het gemis maakt me kapot.
Ik voel me nietig en klein,
konden me maar samen zijn...
Ik zal je nooit vergeten,
want ik ben door jou bezeten.
Er is één troost in m'n leven;
je hebt me zoveel moois gegeven.
Maar dat gaat niet meer,
spijtig genoeg niet,
want het lot doet of het me niet ziet.
En dat doet pijn,
want al wat ik wil is bij jou zijn...
Reacties op dit gedicht
| gpepearcei86: | Maandag, augustus 26, 2002 12:58 |
| Bij het lezen van je gedicht, kneep de pijn mijn keel helemaal dicht. Kon ik je maar helpen, je verdriet te stelpen. Was ik maar bij machte, je pijn te verzachte. Maar zoals je intussen al wel weet, de juiste woorden vinden is niet aan mij besteed. Je begrijpen probeer ik des te meer, je verdriet,je ergernis, je zeer. Pearcei |
|
| crockje1: | Zaterdag, augustus 17, 2002 10:54 |
| heeeeel mooi gedicht ik heb het zelf ook gehad met me huisdier | |
Over dit gedicht
| Auteur: vipergirl | 
|
|
| Gecontroleerd door: DiAngeli | ||
| Gepubliceerd op: 15 augustus 2002 | ||
| Thema's: | ||