Verwaande zielen
Het was de plek van de verwaande zielen,
Die in hun eigen kuil vielen,
En zichzelf zo verdronken,
In hun eigen stommiteiten,
Het laatste zand uithoestend,
Voor ze het leven verlieten,
Mijn vergeten hand nog reikend,
Maar het was tevergeefs,
Ze verdronken en verschenen,
In een wereld waar nachtmerries leven,
Waar kleuren zich schuilt houden,
Voor de verraderlijke toekomst,
Het sidderend hete vuur,
Was niet zonnig rood,
Maar beroerd grijs,
Al was haar hitte,
Nog volledig in takt gebleven,
En zette ze het land,
Met haar dodende dans,
In een hel van vuur,
Ze smeekte god om vergeving,
Maar het waren enkel woorden,
Van een stervende ziel,
Die zich mee lieten waaien door de wind..
Reacties op dit gedicht
| -Rosa-: | Dinsdag, april 05, 2005 12:09 |
| Wauw.. Mooi deze! | |
| inkognito: | Woensdag, augustus 21, 2002 11:05 |
| mooi! maar volgens mij ben jij geen verwaande ziel die zich mee laat voeren! en anders kan je op mijn hand rekenen ;) |
|
| shy-girly: | Vrijdag, augustus 16, 2002 14:01 |
| Je schrijft echt harstikke mooi!!! Super!!!!! Dikke kus martine |
|
