traan van geluk en verdriet
Het mes gleed sierlijk,
over het groen-rood gekleurde,
vel van de levendige appel,
Het sap gleedt als kleurloos bloed,
zal ik dunne stralen,
over mijn vingers heen,
De dunne lijnen die ik sneedt,
waren veranders in dikke plakken,
het gevoel was weg aan het druipen,
Ik sneedt een diepe wond,
in de palm van mijn hand,
maar het gevoel was weg,
langzaam druipte donkerrood bloed,
over mijn hand naar mijn pols,
het besef vloeide door mijn lichaam,
kostte me een traan van geluk en verdriet,
Verdriet omdat ik een stervende ziel was,
wachtend op haar tijd om te gaan,
De traan die mijn geluk bekroonde,
liet me realiseren dat ik leefde,
en het iedere dag moest leven alsof het de laatse was,
Reacties op dit gedicht
| inkognito: | Woensdag, augustus 21, 2002 11:02 |
| heeeeel heel erg mooi, maar wel op passen met messen hè! Kus Roel |
|
| Hugo Serwy: | Vrijdag, augustus 16, 2002 18:16 |
| Mooi gedicht! | |
| shy-girly: | Vrijdag, augustus 16, 2002 13:58 |
| Wouw evi, vooral dat laatste doet t 'm! Heel mooi meisie!! Kuss martine |
|
| grover: | Donderdag, augustus 15, 2002 23:08 |
| mooi, heel mooi | |
| grover: | Donderdag, augustus 15, 2002 23:07 |
Over dit gedicht
| Auteur: Evi | 
|
|
| Gecontroleerd door: DiAngeli | ||
| Gepubliceerd op: 15 augustus 2002 | ||
| Thema's: | ||