we kwamen binnen,
daar zat je dan
je zei: drei bier bitte
je huid was donkerrood
je ogen puilden uit
je deed me zo terugdenken
en ik die dacht dat ik voor
2 weken veilig zat;..
weg van een realiteit die ik
nog steds niet onder ogen
zie...
alweer bestelde je iets
je kon nog nauwelijks op je stoel zitten
je zoon kwam binnen
van uiten was hij stil
van binnen schreeuwde hij
ik keek hem recht in de ogen
hij in de mijne
ik zag zijn pijn
hoe hij daar wegwilde
ik zag hem wenen
mijn ogen werden ook nat
ik wou zo dat ik hem kon helpen
maar ik stond daar maar
te kijken...
hoe hij zich wilde losmaken
uit zijn vaders greep waarin
hij vast zat
je raakte me zo
ik zie je nog steeds staan
het spijt me
dat ik je niet hielp... :s