Ik kan nu nog maar voorlopig dromen over een "jij en ik", dan ben je voor even weer heel dicht bij mij, maar dat is tot mijn grote spijt nu voorbij.
Nu is er maar een "ik" alleen, en die voelt zich echt verloren in al haar dromen, maar wie weet wordt het ooit als voorheen?
Wat moest ik dan toch doen, als bij jouw die angst om je hart sloeg, wat kon ik daaraan doen?
Het was er gewoon "die angst" om je teveel te geven, je eigen "ik" te verliezen in dit leven.
Je zei hem me zo vaak, "ik geef je te weinig terug, ik voel me zo stug", maar is dat wel de hoofdzaak?
Als ik bij mezelf maar voelde en wist dat je me graag zag, dan was het wel goed, dan hield ik van jou voor heel mijn leven "elke dag", dan was die liefde wel zoet.
Want liefde kan je immers nooit meten,dat moet jij echt wel weten, het is er niet of het is er wel, en dan wordt je samen een stel!
Maar jij kon het echt niet aan, ik moest je laten gaan, ik verstikte jouw met al mijn liefde, sorry, maar ik kon het echt niet laten.
Ik gaf me helemaal aan deze liefde, maar het werd je te nauw, misschien ben je me er nu zelf om gaan haten.
Nu zit ik hier alleen zonder jou, maar in mijn dromen zeg ik nog elke dag hoeveel ik wel van je hou!


THINKING OF YOU!!!!!!