zoals gewoonlijk
De eenzaamheid
zit stil in zijn zetel,
en glimlacht wuift me toe
ik ben bang
angstig loop ik naar de deur
in een hoekje
ligt daar de dood
me aan te staren, een oneindige kille blik
het raam, het raam
" de enige uitweg" fluisteren de stemmetjes
"geen tijd ,geen tijd, niet denken DOEN"
ik spring ,
vergeet al mijn verdrietjes
en ga verder
zonder nadenken!
zit stil in zijn zetel,
en glimlacht wuift me toe
ik ben bang
angstig loop ik naar de deur
in een hoekje
ligt daar de dood
me aan te staren, een oneindige kille blik
het raam, het raam
" de enige uitweg" fluisteren de stemmetjes
"geen tijd ,geen tijd, niet denken DOEN"
ik spring ,
vergeet al mijn verdrietjes
en ga verder
zonder nadenken!
Reacties op dit gedicht
| Reload : | Woensdag, januari 03, 2001 20:03 |
| Wooooooo dit is sterk en raar weet niet wat ik moet voelen Maar het pakt me wel | |
Over dit gedicht
| Auteur: donderwolkje | 
|
|
| Gecontroleerd door: schaapje | ||
| Gepubliceerd op: 03 januari 2001 | ||
| Thema's: | ||