Soms sta ik er bewust bij stil
dat je er even niet bent
de plek waar ik een uur geleden met je stond
is ineens zo verlaten en kil
mijn gedachten zijn er nog niet aan gewend
Vreemd dat het leven gewoon doorgaat
of je nu ergens anders bent
of hier pal voor me staat
Ik staar dromerig naar het water
en het kabbelt rustig voort
en ik hoor blaadjes van de bomen die mee dansen in de wind
heb je ooit wel eens zo'n gedachte gehoord?
Ik voel me eeuwig kind
die in de gewone dingen van het leven
zijn eigen hart terug vindt
Uren kan ik liggen dromen in de zon
of staren naar de grond
kijken naar de plek waar jij een uur geleden
met beide voeten stond
Ik zal het je nooit durven zeggen
wat zal je wel niet van me denken?
Of zal het niet
dat jij precies hetzelfde ziet?