Gestroomlijnde beelden
in hoekige vazen
op tafels van marmer
met wit cellofaan
ontredderde handen
van allerlei mensen
die niet meer geloven
dat zij nog bestaan.

Verouderde foto's
uit vroegere tijden
in gelige boeken
eenvoudig, maar mooi
het streelt je verlangen
om ook iets te proeven
maar de wereld van heden
neemt jou tot zijn prooi.

We moeten steeds verder
soms niet te begrijpen
en kunnen niet stilstaan
is dat wel normaal?
kunnen wij nog genieten
van heel kleine dingen?
nee, we blijven maar hollen
maken zoveel kabaal.

Er valt niets te willen
we moeten weer opstaan
bij stromende regen
en heel harde wind
ik moet dan zo denken
aan mijn jonge jaren
zo heerlijk ontspannen
het geluk van een kind.

Maar dat was maar even
en niets, vergeleken
bij wat nog moet komen
ik krijg het benauwd
gemaakte carrières
nog hogere schalen
steeds meer verdienen
met niemand getrouwd.

Geen tijd om de minnen
geen tijd om te strelen
geen tijd om te kussen
we hebben 't zo druk
ga eerst even zitten
om niet te ontsporen
laat ook eens iets vallen
en je kent weer geluk.