De lariks
Het was maar een boom
zo ergens in een plantsoen
die mij confronteerde
als een zware crimineel
ik was en ben onschuldig
vanwaar de angst
als een grote reus
doemde hij op in de schemer
van een lantaarnpaal te ver
zijn been klaar om te schoppen
met zijn arm naar boven
om te ‘meppen’ bij voorbij gaan
mijn vleugels voelbaar
en mijn aureool bewust
bracht vrede in mijn ziel
voorbij het gecreëerde gevaar
van natuurlijke elementen
die deze vervormde lariks was
onbewust het besef
dat ik zelfs deze lariks
liefhebben kan.
20-08-‘02/13:16
Reacties op dit gedicht
| waterval: | Dinsdag, augustus 20, 2002 19:54 |
| angst is altijd een slechte raadgever.... Ik blijf ook altijd denken dat er in iedereen wat goeds schuilt....Mogen we zo naïef blijven a.u.b.?.... |
|
| Jacobs Ivan: | Dinsdag, augustus 20, 2002 16:10 |
| mooi gedicht !! | |
| MayadeBij: | Dinsdag, augustus 20, 2002 13:46 |
| Uhm, ok... (ik zit nu ook nogal angstig om me heen te kijken of ik niet vanachter door het ringbandapparaat gegrepen word) (rrrrrrang) | |
Over dit gedicht
| Auteur: Di Angeli | 
|
|
| Gecontroleerd door: DiAngeli | ||
| Gepubliceerd op: 20 augustus 2002 | ||
| Thema's: | ||