Mijn dochter,
mijn eerste ervaring
als vader beleven
voor 't leven
al is 't maar even goed
aan een ander te geven .

Het kind dat opgroeide tot vrouw
is nu op haar eigen aangewezen,
of toch niet ?
De tijdloze cyclus van leven
zet zich immers voort
tot in het heden ?

Heeft zij haar gezel
in 't hart gevonden
om op haar beurt
een kind te geven
en alles opnieuw te beleven
zoals ik
en haar moeder
zijn voorgegaan ?

Ik verbijt immers
mijn verdriet om 't scheiden
van ons beiden
zo zinloos …
en verbijsterd
liet ik mij gaan
tot in een afgrond
van afgrijselijk lijden.
Nu ben ik moedeloos …
en voel mij alleen.

Ik heb nog enkel de hoop,
die kan ik haarzelf niet geven,
en goede raad
die zij zelf kan leren
uit hetgeen ik hier vertel.
Maar zeker niet
de wanhoop,
noch het verdriet,
noch het scheiden,
dat doet je slechts lijden !