Helemaal alleen dwalend door de gedachten van mijn geest voel ik je pijnlijke afwezigheid, ik mis het gevoel van het samen zijn, maar jouw toch gewoon het meest en dat is een feit.
Lange brieven heb ik naar jouw geschreven, urenlang heb ik in gedachten met je gepraat, ik wou dat ik terug kon gaan naar het verleden, het te moeten missen van jou hele zijn, ik denk dat dat gevoel nooit overgaat!
Ik weet echt niet meeer wat ik met al die emoties aanmoet, het overvalt me allemaal als een zondvloed.
Ik zit hier nu met mezelf in een tweestrijd, mijn hart dat wordt verscheurt, laat ik me leiden door mijn gevoel "dan zeg ik" ik geef je alle tijd, maar laat ik me leiden door mijn verstand, dan kan ik je beter laten gaan, want het is me al gebeurt.
Ik weet het wel jij bent niet zoals die andere, en misschien zal de situatie wel veranderen.
Maar voorlopig slenterd de tijd nu voort, mijn leven is niet meer zoals het hoort.
Ik mis je lach elke dag, het uren praten tot diep in de nacht, het gewoon maar bij je te zijn smaakte voor mij als zoete wijn!
Toch heb ik gedaan wat ik moest, maar niet wat ik wou, want alles laat me alleen maar denken aan jouw.
De twijfels, de angst, de onzekerheid, het maakt me zo bang, het zit er al zo lang!
Misschien zou ik mezelf nu beter maar beschermen, men harnas weer aandoen en me over mezelf ontfermen!
Maar ik kan het echt niet, hoe ik het ook probeer, jij zit veel te diep van binnen, wat moet ik zonder jouw nu beginnen.


ALWAYS IN MY HEART!!!!