Duistere grijze wolken dreven door mijn leven, ik voelde hoe de tijd verstreek, een uur werd een dag, een dag werd een week.
Ik vroeg het me stilletjes af, het gevoel van de liefde, zou het ooit nog voor mij zijn weggelegd, of zou het heel mijn leven zijn als een gevecht!
Zou ik ooit het licht weer zien, of ga ik alleen maar verder misschien.
Maar plots was jij daar, zo warm en mooi als de zon, zo licht en wonderlijk als de maan!
Je vrolijke lach, je mooie gezicht, als jij keek was heel de wereld naar jouw gericht.
En toen wist ik het wel, de liefde was terug in mijn leven, maar ik wist nog niet dat het was voor maar heel even!
Het was allemaal gewoon een illusie, want jij trok al gauw de conclusie, mijn liefde voor jouw kon je niet aan, dus was het gedaan.
Nu zit ik hier weer helemaal alleen, alle dagen en nachten en denk met heimwee terug aan de tijd toen we samen nog lachten!
Wie weet komt die tijd ooit nog eens terug, ik heb geduld, sterke schouders en een brede rug, ik kan het wel aan dus ik zal er wel voor gaan!
Dus blijf ik hier maar even alleen wachten, met jouw lieve lach in mijn gedachten!



ALWAYS