Heb gisteren, tegen beter weten in
de rivier beklommen
mijzelf door bloed en bloemen
de berg op gewaad, bij de oorsprong neergezeten
voor het uitzicht geen tijd, het moest snel, het moest echt
de slang genomen (van thuis meegebracht)
en mezelf intraveneus
op de stroming aangesloten.

In mijn huis aan de monding
jarenlang zo geleefd, terwijl
het concentraat van een continent:
verloren zonen, geofferd groen
gif en ijskoud bergwater
mijn aderen vulden, mijn geest bedwelmden
door mijnj brandende koorts
tot vaste stof gedestilleerd.

Maar gisteren bleek, ik had het kunnen weten
de rivier sterker dan de bron
niet gevuld maar leeggezogen
werd mijn lichaam de bron en liet
door opbollende aderen mijn leven
de vrije loop van de rivier
en in de vloedgolf die volgde zag ik
hoe in het dal mijn huis weg werd gespoeld