Haar stem klinkt
nog zo als gisteren,
de woorden die ze zingt,
zijn al enige jaren oud
zoals mijn verdriet.
Mijn hart bloedt nog steeds,
het verdriet sijbelt,
door de barsten,
van mijn gebroken leven
en worden geboren in tranen.
Twee troostende handen,
elk van een ander formaat,
vinden hun plaats
op mijn schouder
en geven me troost.
Ze vangen mijn tranen op
op hun verschillende schouders
en luisteren ingetogen
hun sterkte gevend aan me
naar de stem van haar.
Stil vraagt het kind aan me
wie die zingende engel is.
Ik verklap haar de naam.
Ze zegt dan met haar stemmetje
'Treuren mag je, zolang je weet
dat we van je houden en je sterken.