zie het niet meer
de spiegel laat zien
de weerspiegeling van mezelf
ik zie angst en verdrongen verdriet
ben ik de enige die dat ziet
ik ben niet meer wie ik was
ik ben niet meer wie ik ben
ik zie opgekropte woede, haat
ik zie ogen laaiend kwaad
waar is medelijden
waar is vreugde
waar is het geluk gebleven
lijkt ergens in het niets te zweven
ver van mijn geest
ver van mijn hart
het is niet langer warm en zacht
maar koud en kil als de nacht
ben ik wie ik ben
ben ik wie ik was
worden geest en hart nog een
of blijven ze apart, voor altijd alleen
de weerspiegeling van mezelf
ik zie angst en verdrongen verdriet
ben ik de enige die dat ziet
ik ben niet meer wie ik was
ik ben niet meer wie ik ben
ik zie opgekropte woede, haat
ik zie ogen laaiend kwaad
waar is medelijden
waar is vreugde
waar is het geluk gebleven
lijkt ergens in het niets te zweven
ver van mijn geest
ver van mijn hart
het is niet langer warm en zacht
maar koud en kil als de nacht
ben ik wie ik ben
ben ik wie ik was
worden geest en hart nog een
of blijven ze apart, voor altijd alleen
Reacties op dit gedicht
| lovertje: | Zaterdag, augustus 24, 2002 21:20 |
| He lieve mariska Gaat 't allemaal wel ok? Ik heb je laatste paar gedichtjes gelezen en ze zijn niet zo positief... Ik hoop echt dat alles goed komt en ik zal doen wat ik kan om je te helpen; als je dat wil! Maar meisje, het geluk komt wel, hoor! Ik weet 't zeker.. Ik hou van je! xxx amber |
|
| lenore: | Vrijdag, augustus 23, 2002 19:54 |
| Je bent wie je bent. Simpel zat zou je zeggen... Alleen is het moeilijker dan je denkt... kusjes Lotte |
|
Over dit gedicht
| Auteur: peacekeeper | 
|
|
| Gecontroleerd door: DiAngeli | ||
| Gepubliceerd op: 23 augustus 2002 | ||
| Thema's: | ||