Schemering van geluk.
Door het schemerige ochtendlicht
ontwaak ik, en ik kijk
naar de contouren van jouw gezicht.
Zo rustig ogenschijnlijk,
zo in een diepe slaap gehuld
waar niets meer de passie verhuld
van de voorbije nacht.
Ik kijk naar je...en wacht
tot je je ogen open zal slaan.
Ik raak zachtjes je huid even aan
en een rilling loopt langs mijn rug
naar mijn tenen, en weer terug.
Een rilling van ongekend geluk...
Ik doe mijn ogen weer dicht
voor het schemerige ochtendlicht...
mijn dag kan niet meer stuk.
ontwaak ik, en ik kijk
naar de contouren van jouw gezicht.
Zo rustig ogenschijnlijk,
zo in een diepe slaap gehuld
waar niets meer de passie verhuld
van de voorbije nacht.
Ik kijk naar je...en wacht
tot je je ogen open zal slaan.
Ik raak zachtjes je huid even aan
en een rilling loopt langs mijn rug
naar mijn tenen, en weer terug.
Een rilling van ongekend geluk...
Ik doe mijn ogen weer dicht
voor het schemerige ochtendlicht...
mijn dag kan niet meer stuk.
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: Marilon | 
|
|
| Gecontroleerd door: caroline | ||
| Gepubliceerd op: 23 augustus 2002 | ||
| Thema's: | ||