Ik sluit mijn ogen...
Ik sluit mijn ogen,
en stilaan word ik overspoeld door het duister,
ik hoor niets meer,
alleen in de verte een zacht gefluister.
Het warme licht vervaagt meer en meer,
het duister wint mijn hart elke keer,
ik wil met mijn hand naar het laatste licht reiken,
voor het voorgoed verdwijnt,
en daarna nooit meer schijnt,
dan heb ik alleen nog het donker om naar te kijken.
Het duister neemt me gevangen,
het doet me zoveel pijn,
dat tranen stromen over mijn wangen.
Ik verlang terug naar het licht,
maar het einde lijkt niet in zicht.
Nog even blijven hopen en dromen,
dat ik ooit het licht weer mag tegenkomen.
Reacties op dit gedicht
| dammage: | Zaterdag, augustus 24, 2002 13:02 |
| in de duisterste momenten van het leven willen we het allemaal opgeven omdat we niet meer weten hoe wat of waar we trachten en proberen maar dan op een onverwachts moment komt er iets of iemand die een paar antwoorden kent dat helpt ons weer om verder te gaan in het zwakke schijnsel van de zon of maan dat stilaan groeit en bloeit tot het ons levenspad weer mooi verlicht en dan schrijven we onze ervaringen in een gedicht |
|
Over dit gedicht
| Auteur: *goodbye* | 
|
|
| Gecontroleerd door: DiAngeli | ||
| Gepubliceerd op: 24 augustus 2002 | ||
| Thema's: | ||