Soms zou ik willen schreeuwen.
Soms zou ik willen slaan
en wou ik dat dit gedicht
niet hoefde te bestaan.

Want het doet pijn
het doet verdriet
dat iemand je achter liet.

Soms zou ik dan willen huilen
maar er komt geen geluid.
Soms zou ik willen vluchten
maar ik krijg geen voet van de grond.

Het zou mijn pijn kunnen verlichten,
maar ik ben te zwak om me er tegen te verzetten.

Ik voel me alleen,
ik ben bang.
Van niets heb ik nog zekerheid
want ik ben week geworden in mijn hart.

Soms kan ik mijn emoties
niet meer de baas.
Soms ben ik bang
dat mijn gevoel me veraden gaat.

Ik kan er gewoon niet meer tegen.
het is me allemaal te veel
dit is voor mij veel te reëel.

Toch zal ik er mee moeten leven
met de leegte in mijn hart,
maar met veel herinneringen
toen ik met hen de tijd doorbracht.

Als ik er op een dag,
zelf niet meer zal zijn
zal de leegte plots verdwenen zijn.
Want dan ben ik in hun wereld gekomen,
waar ik eeuwig zal mogen dromen.