je krast van boven naar beneden
je gaat net zo lang door tot je pijn is verdwenen
met je verstand op nul zie je het bloed glijden
alleen omdat je zelf je problemen wil vermijden
geconcentreerd kras je door je arm heen
wat de gevolgen zijn intreseerd je geen
elke keer neem jij die vlucht
als er pijn zit in de lucht
je pakt gelijk je scherven klaar
en denkt krassen maar
Maar je krast elke keer weer iets dieper in je wond
je haalt aan tanden op elkaar en je verstijfd je mond
je huilt het uit van de pijn
en toch vind je het fijn
maar binnen in weet je heel goed dat het niks helpt
dat het je verdriet niet stelpt
het is een vlucht van je verdriet
alleen je ziet het niet
je denkt het helpt mij
als ik dat doe is mijn verdriet voorbij
maar zo werkt het niet in het leven
je moet er tegen aan streven
maar nee je krast vriendelijk door
en je kijkt toe hoe je weer in je litteken boor
hij word weer iets dieper weer iets dichter bij de dood
maar je bent het zelf dat je je van het leven verstoot
maar dan gaat het eens echt mis
en nu pas weet je hoe belangerijk je leven is
maar het koste je wel je leven
omdat jij geen plaats voor een nieuwe start wou geven