voelen
ik voel de angst,
van een verstoten kind.
ik voel de pijn,
van een verstoten kind.
ik voel het verdriet,
van een verstoten kind.
ik voel het verlangen,
van een verstoten kind.
maar vergeef mij,
als ik morgen niets voel.
en leef als,
een verstoten kind.
lindav
van een verstoten kind.
ik voel de pijn,
van een verstoten kind.
ik voel het verdriet,
van een verstoten kind.
ik voel het verlangen,
van een verstoten kind.
maar vergeef mij,
als ik morgen niets voel.
en leef als,
een verstoten kind.
lindav
Reacties op dit gedicht
| Beverke: | Dinsdag, augustus 27, 2002 13:50 |
| Al voel jij je een verstoten kind, jij zorgd ervoor dat je eigen kinderen zich niet verstoten voelen, jij geeft ze de liefde en de warmte die jij hebt moeten missen, daarvoor ben jij een moedige prachtvrouw, heel veel liefs jenne |
|
| Evi: | Dinsdag, augustus 27, 2002 11:33 |
| ooit zal je je eigen gezin vinden of stichten.... leef iedere dag of het je laatste is... xxx Evi |
|
| Ana (stacia): | Dinsdag, augustus 27, 2002 09:47 |
| Ondanks het pijnlijke thema prachtig en duidelijk geschreven, Linda. liefs ana |
|
| voske: | Dinsdag, augustus 27, 2002 00:59 |
| Probeer toch ook die kleine opstootjes van geluk te voelen linda,want die maken het verschil. Lieve groetjes uit de kempen,voske |
|
Over dit gedicht
| Auteur: linda vangheluwe | 
|
|
| Gecontroleerd door: klitty | ||
| Gepubliceerd op: 27 augustus 2002 | ||
| Thema's: | ||