Laat mij
Voor mijn land
Bouw ik dijken
Ik maak duinen
Van tonnen zand
De zee
Was rustig
Toen
Maar nu
Beukt hij
Op mijn duinen
Op mijn dijken
Op mijn deur
De mensen
Zijn bang
Ze slaan
Hun armen
Om hun kinderen
Maar zijn zo machteloos
Ik verhoog mijn dijken
Metsel steen voor
Steen
Ik gooi met zand
Maar je golven
Blijven
Beuken
Op mijn deur
Van mij
Ik zie de
Eerste scheur
Ik voel het
Eerste water
Machteloos ben ik,
Machteloos...
Je verwoest mij
Mijn land
Dood-t
Mijn mensen
Mijn dieren
En mij
Waarom
Toch
Trek je terug
Toch
Mijn duinen
Mijn dijken
Mijn dieren
Mijn mensen
Laat mij
Laat de
Kinderen spelen
In jouw water
In mijn zand
Aan ons strand
Bouw ik dijken
Ik maak duinen
Van tonnen zand
De zee
Was rustig
Toen
Maar nu
Beukt hij
Op mijn duinen
Op mijn dijken
Op mijn deur
De mensen
Zijn bang
Ze slaan
Hun armen
Om hun kinderen
Maar zijn zo machteloos
Ik verhoog mijn dijken
Metsel steen voor
Steen
Ik gooi met zand
Maar je golven
Blijven
Beuken
Op mijn deur
Van mij
Ik zie de
Eerste scheur
Ik voel het
Eerste water
Machteloos ben ik,
Machteloos...
Je verwoest mij
Mijn land
Dood-t
Mijn mensen
Mijn dieren
En mij
Waarom
Toch
Trek je terug
Toch
Mijn duinen
Mijn dijken
Mijn dieren
Mijn mensen
Laat mij
Laat de
Kinderen spelen
In jouw water
In mijn zand
Aan ons strand
Reacties op dit gedicht
| Tanja de Graaf: | Zondag, februari 04, 2001 16:46 |
| Ik vind het een HEEL mooi gedicht! Herkenbaar! =x= | |
| Eva Kunst: | Dinsdag, januari 23, 2001 22:41 |
| Echt een heel mooi gedicht, patricia! | |
Over dit gedicht
| Auteur: Patricia Spuy | 
|
|
| Gecontroleerd door: Carama | ||
| Gepubliceerd op: 05 januari 2001 | ||
| Thema's: | ||