Ik weet,
dat je soms twijfelt,
je hebt geen zin meer om verder te gaan,
je ogen schreeuwen,
dat je liever hier blijft staan.

Je vraagt,
heeft het nog zin om verder te leven,
durf ik ooit nog,
mijn liefde aan iemand geven.

Je bent bang,
om je ware ziel bloot te leggen,
en maakt het mij moeilijk,
om iets tegen een muur te zeggen.

Ik leefde met de dag,
en jij met de nacht,
je besefte niet,
hoeveel ik wel aan je dacht.

Ik vraag je,
ben je nu gelukkig,
of heb je nu spijt,
kan ik nog iets doen,
of ben ik je al kwijt.

Zeg iets,
zwijg niet langer,
zo wordt je hartje alleen maar banger.

Een wijze raad,
die ik je wil geven,
stop nooit met dit leven,
je weet niet,
wat voor je ligt,
en ooit zal de zon weer schijnen
op je lieve gezicht...