Stil zijn nu al mijn dagen, mijn dromen die vervagen.
Mijn leven is nu in een geheimzinnege stilte gehuld, terwijl mijn hart het eigenlijk alleen maar uit brult!
Ik heb geen vertrouwen meer, geen houvast, de angst bestuurd nu mijn lichaam en geest.
Verwarring in mijn hoofd, ik voel me als verdoofd.
Ik wou dat ik kon verdwijnen van deze wereld, gewoon weglopen van mijn eigen ik, want ik heb het gevoel of dat ik stik!
Er zijn ook zoveel keuzes die je in je leven moet maken, die je tot in het diepst van je ziel kunnen raken.
Ben bang om al mijn dromen te verliezen, mijn eeuwige lach te laten bevriezen.
Maar van één ding ben ik zeker!
Bang om te sterven dat ben ik echt niet, daar hoef ik niet van te dromen, die zal vanzelf wel vlug komen.
Misschien steek ik de dood wel een handje toe, want ik ben toch zo moe.
Hier gewoon niet meer te zijn, het lijkt me zo fijn!
Maar ach kom, ik geef dit leven niet zo vlug op, ooit voel ik me weer op die berg aan de top!
En dan zal ik weer kunnen lachen en gelukkig zijn.
"Ja, het leven zelf dat is pas fijn"!