Levensweg
De eerste zonnestraal
streelt het kleine kind
dat gevangen in zijn wieg
niet langer zijn moeder vindt
De zon op haar hoogtepunt
een vrijheid eindelijk gewonnen
ervan genieten, onbezonnen
tot brandwonden voelbaar zijn
Zonsondergang
de weg verdwijnt ver van me af
de randen komen samen
in een brandend graf
Nacht
de maan vormt de roestende zeis
waarmee Hij wacht
op mijn laatste reis
streelt het kleine kind
dat gevangen in zijn wieg
niet langer zijn moeder vindt
De zon op haar hoogtepunt
een vrijheid eindelijk gewonnen
ervan genieten, onbezonnen
tot brandwonden voelbaar zijn
Zonsondergang
de weg verdwijnt ver van me af
de randen komen samen
in een brandend graf
Nacht
de maan vormt de roestende zeis
waarmee Hij wacht
op mijn laatste reis
Reacties op dit gedicht
| £lfje: | Zaterdag, september 07, 2002 20:36 |
| hopelijk een reis waar je je amuzeerd meid maar het lijkt er niet echt op | |
| karin jansen: | Zaterdag, september 07, 2002 20:26 |
| oo prachtig beschreven ... ik krijg er koude rillingen van ;-) |
|
Over dit gedicht
| Auteur: karatemuisje | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 29 augustus 2002 | ||
| Thema's: | ||