Stilstaan bij pijn
Hard moet ik zijn in woorden
je ontkennen en laten verdwijnen
achter hoekjes waar ik niet kom
maar dan je vragende blik
hulpeloos bedelend om liefde
zwak als een wolk ben ik
los op bij een enkele straal.
Voel jij mijn pijn maar
van het zand dat je strooit
in mijn donker bruine ogen
steeds meer ontstoken
en verblind voor je klappen
onverwachts de dreun
hulpeloos verdwijn ik in niets.
Waar is je liefde heen verhuisd
je lichaam straalt de dood
die ik wil voorblijven in warmte
is het schijn dat jij bent verbleekt
je niet meer voelen kunt
nog even een moment
kan stilstaan bij mijn innerlijke pijn.
Stilstaan bij pijn
is het verbonden zijn van mijn kant
liefde ebt weg met de zee
jou pijn zal blijven
toch steeds mijn verdriet
tot de ochtend komt
nieuwe liefde mij neemt.
29-08-‘02/23:53
Reacties op dit gedicht
| waterval: | Vrijdag, augustus 30, 2002 03:31 |
| jouw gedichten blijven me raken.... droevig mooi......... |
|
| michris: | Vrijdag, augustus 30, 2002 00:59 |
| diep en vol emotie en verlangen?? pfff..ik ga even slikken nu. liefs, michris |
|
| Tynipox: | Vrijdag, augustus 30, 2002 00:29 |
| Triest maar mooi verwoord! Liefs van Tyni. | |
| The Wizard Of Lightning: | Vrijdag, augustus 30, 2002 00:17 |
| in mijn donker bruine ogen hmm dat wist ik niet droevig gedicht met rustgevend einde meer de droevigheid blijft |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Di Angeli | 
|
|
| Gecontroleerd door: Cartooneke | ||
| Gepubliceerd op: 30 augustus 2002 | ||
| Thema's: | ||