Ik zit op mijn kamer heel alleen,
En ik kijk treurig om me heen.
De jongen die ik lief had heeft me verlaten,
En nu vult mijn leven zich met grote gaten.
Ik hield zo ontzettend veel van die jongen,
En ik wilde met hem echt aan een toekomst bouwen.
Maar hij zat zo met zichzelf in de knoop,
En dat gooide mijn leven helemaal overhoop.
Hij heeft mij verlaten omwille van zijn beste kameraad,
En ik heb zijn beslissing nog steeds niet aanvaard..
Hij vertelde mij dat er gevoelens bij te pas kwamen,
Het enige wat ik kon zeggen is dat hij zich niet moest schamen.
Ik hoopte dat het geen waarheid zou zijn maar boze dromen,
En dat we er samen wel zouden doorkomen.
Je kan niet geloven hoe hard dit aankwam voor mij,
Om dit te verwerken, dat is een hele karwei.
Hij was mijn grote liefde, de liefde van mijn leven,
Maar de omstandigheden hebben ons uit elkaar gedreven.
Hij heeft nu voor hem gekozen,
En mij op een makkelijke manier weten te lozen.
Hij zei, vrienden blijven we voor het leven,
Maar hij heeft me al twee maanden geen belletje gegeven.
Tranen rollen heel de tijd over mijn wangen,
Waarom… er is gewoon nog een heel groot verlangen.
Waarom doet verliefdheid toch zo’n pijn….
Ik hoop op een dag ook gelukkig te mogen zijn.

Ik heb het echt moeilijk met deze situatie... ben gewoon mijn zelfvertrouwen kwijt. Waarom moet mij dit weer overkomen, het is trouwens niet de eerste keer. Is er dan echt iets verkeerd aan mij. Ik weet dat ik mijn hoofd rechtop moet houden, maar het is verdomd moeilijk.