Hier fiets ik dan
op weg naar een nieuwe eenzaamheid
van alle fouten die ik maakte
hen ik nu al ongelooflijke spijt
Bevangen door de kou
gevangen door angst
hoor ik weer "niet over de telefoon"
en die zin maakt me het bangst
Als ik de hoek om kom, zie ik je silhouet
rustig bewegend, bijna zwevend
warm achter het gordijn
ik, door de sneeuw, meer dood dan levend
je maakt open en hebt mijn ring al afgedaan
het lijkt of de wind de glans in je ogen heeft meegenomen
en ik vraag je tegen beter weten in
waarom je me hebt laten komen
waarom schrik ik eigenlijk nog
als je me vertelt dat het niet meer gaat
en me daarna vraagt te gaan
dis ik ga, terwijl jij mij verlaat
daar fiets ik dan
op weg in de nieuwe eenzaamheid
en de sneeuw wordt grauwer
met elke meter die ik rijd...