vrij
het
was aan het verschuiven
langzaam gaf het mee
vliegend over golven
thuis
naar zonsondergang
vergetelheid in zee
het
was geworteld verdriet
uit het geheugen
van een kind
nu
stof van gisteren zachtjes
meegezogen
met de noordenwind
het
leefde in een plaats
ver weg van het denken
geluk kwam
toen zij het weg kon schenken.
was aan het verschuiven
langzaam gaf het mee
vliegend over golven
thuis
naar zonsondergang
vergetelheid in zee
het
was geworteld verdriet
uit het geheugen
van een kind
nu
stof van gisteren zachtjes
meegezogen
met de noordenwind
het
leefde in een plaats
ver weg van het denken
geluk kwam
toen zij het weg kon schenken.
Reacties op dit gedicht
| Albrecht Paul: | Woensdag, september 25, 2002 16:49 |
| Mosterd na de maaltijd - je hebt al weken niets meer toegevoegd maar... je komt naar de Meeting (met Nena) en daarom kijk ik toch even naar je laatste boreling. Fraai hoor! Lijkt op een afscheid van sombere gevoelens en oud verdriet, een groei naar nieuw leven. Toch gooi je veel betekenisvelden dooreen. Verschuiven en meegeven hoort niet bij vliegen. Wortelen hoort niet bij meegezogen stof. Ook ver weg / wegschenken ligt niet voor de hand. Ik zal je maar niet |
|
| Marieke: | Woensdag, september 04, 2002 20:58 |
| Beetje moeilijk, maar wel mooi. Liefs Miek | |
Over dit gedicht
| Auteur: frauke | 
|
|
| Gecontroleerd door: Pieps | ||
| Gepubliceerd op: 03 september 2002 | ||
| Thema's: | ||