Vechten!

In alle tunnels waarin ik heb gelopen
bleef schijnen, dat ene licht
Telkens weer moeten vechten elke keer
was het een klap in het gezicht

Zoals weleer zal ik rennen oh zo hard
over die hoge bergen en diepe dalen
Met tranen in de ogen en hart
zal ik het uiterste uit me halen

De zon zal vanachter die donkere
wolk voor mij weer gaan schijnen
Die warme straling en gouden gloed
zal het diepste verdriet laten verdwijnen

Kan dan weer lachen en genieten
gelukkig naast mijn vrienden staan
Die dikwijls de einder zagen zakken,
zeggen kom, we gaan er tegenaan

Heeft dan alle missende touwtjes en
stukjes aan elkaar gevlochten
Dat is de kracht van de mens
wat heb ik gevochten!