Ik loop het strand op en laat de duinen achter mij
Ik zie de zon die mij in al haar facetten weet te bekoren
De zon die opkomt maakt de zee bloedrood
waardoor ik mij zelf niet meer kan beheersen
en mij in vervoering laat brengen

De zeelucht zo zuiver en fris
als het lichaam van een vrouw
Het schuim op de puntjes van de golven
als een hand die op verkenning is
zoekend naar de tederheid van de verleiding
Het water dat al zijn kracht verzamelt
om dan in één keer
met volle kracht tegen de branding te exploderen

De wind blaast in mijn oren en
de kou knabbelt aan mijn oorlellen
Ik leg me neer in de zee en langzaam
worden de zee en ik één
Ik heb me nog nooit zo heerlijk laten bespelen

Plotseling zonder een echte aanwijsbare reden
trekt de zee zich terug
Het schuim van de golven is verdwenen
en ik krijg het koud
Mijn voetsporen zijn enkel nog de herinnering
aan het verleden
een verleden dat nooit leek op te houden

Na een tijdje kwam de zee terug
maar de zee was heel anders geworden
de voetsporen in het zand die getuigen
van mijn aanwezigheid
worden nu langzaam door de zee verzwolgen
Want niets blijft stilstaan
en bij een nieuwe vloed komen er nieuwe tijden

Steven* (1998)