Ik hoorde je stem weer,
na een lange tijd,
en het raakte me
zoals de allereerste keer.

De herinneringen,
kwamen terug bovendrijven,
nadat ze waren verdronken,
en diep naar de bodem gezonken.

Gevoelens riepen mijn naam,
ik voelde weer de drang
om er heen te gaan,
moedig bleef ik staan,
de stemmen worden stilaan vager,
mijn hart klopt al wat trager.

Onverwacht bloeide er weer
een vergeten verlangen open,
als een mooie bloem,
die me naar vroeger laat hopen.

De tijd is niets vergeten,
in de spiegel van mijn ziel
zie ik een wazig beeld verschijnen,
een vage gedachte aan momenten,
die uit mijn leven moesten verdwijnen.

Gedachten keerden terug naar plaatsen,
waarvan ze waren verbannen,
mezelf voorgelogen,
dat ze nooit meer zouden terugkomen.

Nu ze me weer vergezellen
op deze eindeloze reis,
ben ik blij,
dat ze terug zijn,
maar vanaf nu zwijg ik,
want ik wil ze niet meer vergeten,
het deed me teveel pijn...