Vurig vuur
Zij, de eilandvulkaan, witte wolken
haar sneeuw getopte kegel rakend
terwijl gloeiend hete lava brakend
mensen verjagend die haar bevolken.
Dit is de aarde die treurt
haar hete zwavel tranend
uit de diepste hellekrocht
sissende stoom van water
als haar bloed de zee verkleurt.
Zij weent,
en haar verdriet
verschroeit mijn ziel
en haar pijn,
wordt mijn pijn
totdat we samenzijn.
haar sneeuw getopte kegel rakend
terwijl gloeiend hete lava brakend
mensen verjagend die haar bevolken.
Dit is de aarde die treurt
haar hete zwavel tranend
uit de diepste hellekrocht
sissende stoom van water
als haar bloed de zee verkleurt.
Zij weent,
en haar verdriet
verschroeit mijn ziel
en haar pijn,
wordt mijn pijn
totdat we samenzijn.
Reacties op dit gedicht
| Beverke: | Maandag, september 09, 2002 17:28 |
| Mooi hoor viktor...graag gelezen, liefs jenne |
|
| Jacobs Ivan: | Maandag, september 09, 2002 08:41 |
| Ik sluit aan bij Waterval en Sheena , goed gedaan !! | |
| waterval: | Maandag, september 09, 2002 01:43 |
| "de aarde die treurt"....Mooie beeldspraak.... | |
| Sheena: | Maandag, september 09, 2002 01:41 |
| korter, machtig en prachtig met intens genoegen gelezen Sheena |
|
Over dit gedicht
| Auteur: victor van der Daelen | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 09 september 2002 | ||
| Thema's: | ||