Mijn afscheid
De ziekte dringt tot me door
Ik voel het overal
Niemand die me helpen kan
Ik bevindt me in een dal
Van eindeloze pijn
En onbegrip
Wees niet getreurd
Kijk toch niet zo sip
Ik voel men einde naderen
Niets wat ik kan doen
Ik voel men ziel ontglippen
Iets brengt me naar hoger doel
Ik zie ze staan aan men bed
Ik zal nog even wachten
Tot ik alleen ben
Zodat ik naar men dood kan smachten
Dan ziet niemand men pijn
Of mijn verdriet
Voor alles dat ik achterlaat
Of ooit achterliet
Ik ben trots te hebben geleefd
Jullie te kunnen kennen
Maar nu moet ik
Het hiernamaals gaan verkennen
Wees gerust, ik ben niet weg
Ik zal altijd naast je staan
Denk altijd aan mij
Zo zal ik nooit vergaan.
Ik voel het overal
Niemand die me helpen kan
Ik bevindt me in een dal
Van eindeloze pijn
En onbegrip
Wees niet getreurd
Kijk toch niet zo sip
Ik voel men einde naderen
Niets wat ik kan doen
Ik voel men ziel ontglippen
Iets brengt me naar hoger doel
Ik zie ze staan aan men bed
Ik zal nog even wachten
Tot ik alleen ben
Zodat ik naar men dood kan smachten
Dan ziet niemand men pijn
Of mijn verdriet
Voor alles dat ik achterlaat
Of ooit achterliet
Ik ben trots te hebben geleefd
Jullie te kunnen kennen
Maar nu moet ik
Het hiernamaals gaan verkennen
Wees gerust, ik ben niet weg
Ik zal altijd naast je staan
Denk altijd aan mij
Zo zal ik nooit vergaan.
Reacties op dit gedicht
| Ilona Krijgsman: | Maandag, september 09, 2002 23:35 |
| mooi verwoord.... | |
| vipergirl: | Maandag, september 09, 2002 17:56 |
| keep strong. xxx | |
| Liefst Leven: | Maandag, september 09, 2002 16:38 |
| Hoe oneerlijk de wereld is, zo triest maar mooi is dit gedicht. Hoe oneerlijk het is dat goede mensen altijd zo snel moeten gaan en anderen te lang mogen leven... . Dat ik het allemaal niet meer begrijp. Tranen komen spontaan in mijn ogen staan na zo een stukje tekst. Zonder woorden. Sterkte! -XXX- Joris. | |
Over dit gedicht
| Auteur: birdy | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 09 september 2002 | ||
| Thema's: | ||