Witte stenen
Witte stenen
Een veld ligt er vol mee
Er staat met lichte letters geschreven
"hier ligt" en dan een naam ...
Heel dapper vochten zij
hebben hun vaderland gediend
Verloren wel hun leven
en hebben nu hun rust verdiend
Vele mensen hebben geleden
miljoenen tranen gevallen
Hun kind of vader is overleden
hun geliefde komt nooit meer terug
Ik wandel over het veld van witte stenen
Kijkend naar hun teksten en bloemen
en zie in gedachten mensen wenen
Maar wie ze niet kennen
telt alleen de stenen ...
Reacties op dit gedicht
| lollygirl: | Donderdag, september 19, 2002 13:16 |
| even meekijken en meevoelen met de pijn van een ander. als een mes in je hart is het beeld wat je beschreven hebt. XXX-jes Kimberley |
|
| Hans Winter: | Dinsdag, september 10, 2002 23:56 |
| Het slot gaat naar de vraag om een ontmoeting toe, een wederzijds tot elkaar komen, dat is verrassend, want als lezer vraag je je eerst even af of het wel klopt wat daar staat. groetje, hans |
|
| Koelemij, Harold: | Maandag, september 09, 2002 23:21 |
| kort duidelijk diep gevoel herkenning Karin sjappo har |
|
| ~Marina~: | Maandag, september 09, 2002 20:58 |
| mooi beeld geef je hiermee... zo kon ik over je schouder even met je meekijken mooi, liefs, Marina |
|
Over dit gedicht
| Auteur: karin jansen | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 09 september 2002 | ||
| Thema's: | ||