Even...
Even...
vonden jouw ogen de mijne,
en omhelsden elkaar,
zonder één woord,
en zonder één enkel gebaar...
Even...
vonden jouw handen de mijne,
en verlangden naar vervlogen tijden,
zonder de pijn,
en zonder het lijden...
Even...
vonden jouw lippen de mijne,
en namen afscheid,
zonder woorden,
en zonder veel spijt...
Even...
vond jij mij,
en het voelde weer
als tevoren,
maar ga nu,
en verdwijn zachtjes
voor het eerste
ochtendgloren...
Reacties op dit gedicht
| Zasan: | Vrijdag, september 20, 2002 16:33 |
| Misschien was dat dan wel het beste ja. (kan ik niet weten naturlijk) eel intrigerende titel ook. |
|
| bleu star: | Dinsdag, september 17, 2002 19:37 |
| Letterlijk ?? wat ik voel ! ik sta in kippevel !!! Heel mooi Greets bleu star |
|
| dammage: | Woensdag, september 11, 2002 20:28 |
| Het spijtige van de mooie dingen is dat ze nooit lang duren. Mooi |
|
| Fris Friesje: | Woensdag, september 11, 2002 17:55 |
| Ahh! Wat een lief maar ook triest gedichtje! Groetjes! | |
| -dark angel-: | Woensdag, september 11, 2002 17:23 |
| echt een heel mooi gedicht | |
Over dit gedicht
| Auteur: *goodbye* | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 11 september 2002 | ||
| Thema's: | ||