de zon en de maan
je wordt wakker
de zon ontwaakt
je geeft een kus
en smaakt volmaakt
we gaan liggen
in het groene gras
is geen schaduw
van wat eens was
ik pluk je vruchten
en geef mijn zaad
je oogst pure liefde
vierentwintig karaat
de duisternis valt
jij bent mijn maan
je geeft me licht
reden tot bestaan
alleen op de wereld
zo samen met jou
eeuwig met elkaar
in elk geval voor nou
de zon ontwaakt
je geeft een kus
en smaakt volmaakt
we gaan liggen
in het groene gras
is geen schaduw
van wat eens was
ik pluk je vruchten
en geef mijn zaad
je oogst pure liefde
vierentwintig karaat
de duisternis valt
jij bent mijn maan
je geeft me licht
reden tot bestaan
alleen op de wereld
zo samen met jou
eeuwig met elkaar
in elk geval voor nou
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: ovidius | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 11 september 2002 | ||
| Thema's: | ||