Het is stil hier in de lege straten, ik kijk angstig om heen, zal er iemand zijn die ziet
hoe leeg ik slenter in mijn gedachten,
verlaten als geen een tussen vele anderen, onherkenbaar expliciet
te wachten heel alleen.

Ik zie de sterrenhemel, maneschijn, en doe of ik herken, zoekend naar een antwoord van de vraag waar ik zal zijn,
Maar vragend word ik aangekeken onbegrip over wie ik ben
Stel ik mezelf de vraag “heb ik eigenlijk wel pijn?”

Tijdloos leef ik in het heden, gevoelloos zonder traan of lach
Emoties met reden, een verleden zonder een dag
Je foto in mijn hart, zwart wit in alle kleuren
Ik wil een nieuwe start, maar heb geen kracht hem te verscheuren

Het is stil hier in de lege straten, een traan verwarmt de ochtend dauw, maar ben ik degen die dan ziet, dat ik zelf de oorzaak ben
Dat ik diep leef in mijn eigen rouw dat ik leef zonder verdriet
Dus dat ik eigenlijk alleen maar liefde ken

Tijdloos leef ik in het heden, weer genietend van mijn lach
Emoties met reden, elke minuut en elke dag
Zie ik je foto in mijn hart, en waar ik dacht hem te verscheuren
Zie ik nu een nieuwe start en begin hem in te kleuren

*_*