Liefste...Liefste iemand...
Ik schrijf deze brief voor...voor iemand...
Als je hem wil lezen, mag je dat,
want misschien schrijf ik hem wel aan jou...
Ik weet niet voor wie ik hem schrijf,
ik weet niet voor wat,
ik weet alleen dat ik hem schrijf...
Ik probeer in God te geloven,
ik probeer hem mijn trouw te beloven.
Elke avond prevel ik in stilte een gebed,
maar, alleen al met mijn twijfel denk ik dat ik hem verraad.
Ik maak mezelf wijs dat hij het verstaat.
Maar hoe weet ik dat zo zeker?
Ik doe mijn best, mijn best voor jou, voor mij, voor hem...
Maar doe ik mijn uiterste best?
Blijkbaar niet, of is mijn best gewoon niet genoeg?
Misschien is het omdat ik me niet goed gedraag en gedroeg.
Misschien heb ik het tot nu toe allemaal verknoeid...
Misschien ben ik het nu allemaal aan het verknoeien...
Ik word me er steeds meer van bewust dat ik maar weinig vrienden heb,
Misschien doet iedereen maar vriendelijk tegen mij,
omdat ik er nu eenmaal ben,
omdat ik nu eenmaal niet te ontwijken ben.
Misschien fluisteren ze achter mijn rug dat ik onuitstaanbaar ben.
Misschien is dit puberteid: twijfels hebben, van niets meer zeker zijn...
Maar, hoe weet ik zeker dat het puberteid is?
Misschien is het echt,
misschien is het nog niet te laat.
Misschien is het te laat tegen dat ik
merk dat het te laat is.
Misschien kan ik nog veranderen,
nog meer mijn best doen, nog meer...
Men zegt toch: Het onder ogen zien, is de eerste stap.
Dan ben ik alvast op de goede weg,
om meer mijn best te doen, nog meer...
Liefste... Liefste jij...
bedankt voor het luisterend oor, het lezende oog,
Liefste...Liefste jij... ook al zou je denken me niet te kunnen helpen...
Onbewust heb je dat al gedaan, je hebt geluisterd...