De nerven van het blad
Hoe wonderlijk
als een cocon
dat barst van leven
volmaakt het blad
dat ontspruit
bij het eerste lentelicht
hoe onbeschrijfbaar
is het groen
als goud van de aarde
de nerven nog pril
zoeken een weg
het blad te voeden
het verlangen
van de rups
die gaten knaagt
of zelfs een blad
laten verdwijnen
als de winter
maar het blad
blijft leefbaar groen
nerven vormen kanalen
doorleven elke aanslag
zelfs natuurgeweld
tot de herfst komt
gerijpt tot vergankelijkheid
goudbruin gekleurd
dwarrel je als een veertje
met de nerven
als herinnering gebleven
in het stof van de aarde.
18-09-‘02/23:43
Over dit gedicht
| Auteur: Di Angeli | 
|
|
| Gecontroleerd door: DiAngeli | ||
| Gepubliceerd op: 19 september 2002 | ||
| Thema's: | ||