Als een waterval.

Het lijkt alsof ik elke moment ,
hier en nu,
kan instorten als een waterval in een ravijn.

Maar het is maar een gedachte die mij vasthoudt,
een gedachte,
of is het een teken,
een signaal,
een waarschuwing,
voor mij.

Het lijkt of alles onder mijn voeten,
wegschuift,
alsof ik over het water loop,
op boomstammetjes,

wat is er aan de hand,
kan iemand het mij zeggen?

Ik voel mij verdrietig,
alleen als een kind,
paniekerig,
angstig,

Ik haal het nooit,
ik kan het nooit,
het is mij teveel,
en toch ondanks dat...ga ik door.

Ik moet wel,
kan niet stil blijven staan,
ook al wil ik het,

Zo graag,
heel even,
gewoon voelen wat mij overkomt,
mag het even!

Een seconde,
wees niet boos,
roep alsjeblieft niet tegen mij,
laat mij met rust,
en raak mij niet aan,
wil je!

Het mag niet zijn,
alles wordt aan diggelen geslagen,
voor de zoveelste keer,
nietig als ik ben,
onderga ik het.

Voel ik de pijn,
voel ik hoe mijn hart,
bloed,
en bloed,
als ik dood kon gaan,
dan wou ik dat het vandaag was.