Eenzaamheid verbannen
Tergend langzaam verstrijkt de tijd
je bekijkt de seconde in slow motion
bloemen verwelkten om je heen
tijden verdwenen zonder verleden
alleen de secondewijzer is je beeld
dat gebrand staat op je netvlies
waar zijn de bloemen van harmonie
die liefde zaait in een donker bestaan
is de knuffel naar de rommelmarkt
of is er nog een voor mij overgebleven
de eenzaamheid maakt nieuwe sporen
als warmte maar voor even voelbaar is
zou je wel mijn leven willen delen
om je te laten ontwaken in een ochtendzon
maar je bloemen die verwelkten, zijn vergaan
en nieuwe moet je in vertrouwen accepteren
laat de ogen afwenden van de klok
de wijzer van je vertrouwde zekerheid
weet dat de tijd zal verstrijken
ook als je niet meer kijken zal
maar wat blijft
is de geur van bloemen
die je eenzaamheid
heeft verbannen naar het verleden.
21-09-‘02/0:05
Over dit gedicht
| Auteur: Di Angeli | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 21 september 2002 | ||
| Thema's: | ||