Mama, ik verlang zo naar je
mama. Ik wil met m'n hoofd op je schoot liggen,
jij m'n haar strelend. Frunikend zoals alleen jij,
mama doet... Ik wil zo graag bij je zijn,
dicht bij je zijn. Jou warmte, ik verlang zo naar je
warmte. Naar je moederliefde. Verlang naar kind zijn,
jou kind zijn. Klein en nog fijn. Puur
en onbezonnen ongecompliceerd. Gewoon zijn
en beleven, onbezeerd. Mocht het maar zo zijn...
ik voel zo veel pijn, mama. Je bent zo dichtbij
en toch zo ver af. Je bent er maar ik mag niet naar je toe.
Ik verbied het mezelf, maak mezelf moe.
Put mezelf uit op elk vlak, m'n gelaat staat strak.
Zonder jou red ik het niet mama, ik heb je zo hard nodig
in mijn leven. Voel me zo zwak, mis je zo. Maar toch
ga ik al beven, bij het idee jou liefde te mogen ontvangen.
Ik kan het niet en mag het niet, voel me zo gevangen
en bedrogen door mijzelf. Kan het niet helpen,
ik moet door gaan, als ik stop, wordt ik gek, is het
niet meer te stelpen. Sorry lieve mama, ik mis je zo erg,
sorry lieve mama, ik mag jou kind niet zijn, tussen ons
staat een berg. Gecreeerd door mij zelf, gebouwd,
schepje voor schepje, steeds hoger, onstopbaar groeiend.
Sorry lieve mama...