Die dag, die gewone dag
met de mooiste ongelukkigste dood die er bestaat
had hij zo troosteloos mee moeten maken
met net nog die nu gemiste lach
liep hij liefdevol en tevreden door het leven
geen vrezen of streven had hij
en dan stervend kijken in zo'n liefdevol gezicht
en dan zichzelf zo compleet te hebben gevoelt
moet toen veel tot hem zijn doorgedrongen
te laat maar toch op tijd om zijn leven en doel te kunnen begrijpen
en in deze fractie van duidelijkheid
wetend dat allen te moeten verlaten
moet hij zich zo eenzaam hebben gevoeld
om dit allemaal te moeten missen
daarom vraag ik u hem dit allemaal bespaart te blijven
en hem niet te zullen vergeten
zodat hij nog altijd bij hem te kunnen zijn.