Als eenzaamheid weer is opgestaan
En naar mij toe is komen lopen
Zak ik weer ineen
Opeens weer moe
Zonder ruimte voor gedachten
Of echte gevoelens
In mijn hoofd
Alleen leegte in mijn lichaam
Aangekleed door verdriet
Lig ik dan op bed
Starende ogen.. m’n benen zwaar
En langzaam slaat ook de wanhoop toe
Want leven gaat zo moeilijk zo
Ik moet er doorheen..
Maar lijk niet te kunnen ontdekken
Waar ik me moet verstoppen
Zodat die eenzaamheid
Mij niet meer kan vinden