Leven in nu...
Niets..
Niets kan mij nog bekoren
Niets....nee, niets...
´T lijkt of ik alles
wat ik was..wat ik had..
nu voor altijd ben verloren
Rijk ben ik in mijn leven
met mensen om mij heen
die achter me staan
écht om mij geven...
Toch voelt het in mij
zó ontzettend eenzaam
Waar komt dat toch vandaan
het maakt me soms zó bang
kan niet eens meer normaal
met mensen praten
op mijn benen blijven staan...
Nooit had ik verwacht
het even niet meer te.....
zien zitten
Echt,
dat hoorde niet bij mij
Toch voelt het nu zó
alleen weg als ik even
lig te pitten
Alleen dan
ben ik even vrij..
Alleen dan
is er even rust in mij...
Alleen dan
denk ik niet
met verlangen....
Was het allemaal maar
héél snel voorbij...
Dave de Laat
Reacties op dit gedicht
| Lion: | Zaterdag, januari 11, 2003 21:55 |
| oeii, erg herkenbaar... Heb een hekel aan dichten, doet t dus ook niet. maar als ik bvb dit lees denk ik:"had ik dat nou maar geschreven!" mooi,heel mooi. liefs, loekie. |
|
| Zasan: | Donderdag, september 26, 2002 21:05 |
| Even een dipje overkomt iedereen toch wel eens? Prachtig geschreven man. |
|
| DrieGeetjes: | Donderdag, september 26, 2002 20:30 |
| Het is nóóit 'de Laat, Dave. Negatief is inherent aan positief. 'Ont'houden... *knipoogie!* N'avond, Dave! Jo. ;o)x™ |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Dave de Laat | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 26 september 2002 | ||
| Thema's: | ||